Hallo, ik ben Sonja. Mijn verhaal begint in juni 2009 tijdens de vakantie in Italië. Ik ging op een avond naar het toilet en schrok me rot toen er nogal veel bloed bij was, maar doordat ik al van mijn 16de veel aambeien heb stelde ik mijzelf een beetje gerust. Omdat het in het begin af en toe gebeurde liet ik het wat aanslepen. In oktober toen het dagelijks was heb ik dan toch even mijn verstand gebruikt en ben naar de dokter gegaan. Deze dacht ook dat het mijn aambeien waren en heeft me doorverwezen naar een specialist in het ziekenhuis. Hij zei dat het inderdaad mijn aambeien waren en heeft me daarvoor behandeld en gezegd dat het bloeden nog een tijd kon aanhouden omdat er eerst littekenweefsel moest komen. In januari 2010 ga ik terug want ik voel me niet gerust meer omdat het bloeden maar blijft duren. Terug bij de specialist zegt deze dat hij eens een andere behandeling zal doen, namelijk een deel van mijn aambeien wegbranden. Na de ingreep zegt hij dat ik de volgende maand moet terug komen om het nog eens te herhalen.
Ondertussen was ik toch echt wel ongerust geworden (ik had al gezegd dat ik voelde dat het niet mijn aambeien waren) en vraag ik of hij echt wel zeker is want dat ik dat niet ben. Een beetje beledigd zegt hij tegen de verpleger dat hij dan maar een afspraak moet regelen voor een endoscopie de maand daarop en dat ik dan wel gerust zal zijn. Ik verontschuldig mij en zeg dat ik hem niet wou beledigen. 17 Februari is de endoscopie en is er een tumor te zien waarvan hij een biopsie neemt. 27 februari krijg ik het verdict : endeldarmkanker T3. Daar stond ik dan 8 maanden na de eerste symptomen. Ik heb alles gehad, 25 bestralingen met daarbij 5 weken lichte chemo met een pompje, daarna een zware operatie met uitzaaiingen, daarna nog 8 maanden zware chemo waarvan ik dacht, ik sterf van de chemo in plaats van de kanker. In februari 2011 met een big smile naar het ziekenhuis want dan mag de stoma weg.
Nu zijn we begin 2012 en voorlopig gaat het goed. Toch denk ik er nog dikwijls aan of ik er nog zou geweest zijn als ik niet zelf mijn mond had open gedaan. Wel wil ik nog zeggen dat ik mijn oncoloog en chirurg ongelooflijk dankbaar ben want jij kan doen wat je wil het zijn toch zij die je erdoor halen.
En lieve mensen als je twijfelt aan de diagnose van je dokter durf het dan te zeggen en wacht niet zolang als ik heb gedaan. Het is een cliché, maar ik leef nu echt anders. Ik geniet nu van kleine dingen, spijtig dat ik daar eerst ziek moest voor worden.
